Opal Yarns - Verhalen uit de Opalkampen

Aboriginal mythen en legendes tot opaalverhalen

Aboriginal geschiedenis in Australië voor Opaallanden

Opalen hebben een sterke spirituele connectie met inheemse legendes en mythen.

Er wordt gezegd dat onze voorouders hun sporen in opalen hebben achtergelaten.

De Adnyamathanha-oudste vertelt een verhaal over de schepping van opaal

Het verhaal ging over een bronzen gevleugelde duif genaamd Marnbi die een met vuur verlichte stok hoog in de lucht gooide. De stok landde in Cooperpedy en toen hij de grond raakte, ontstak hij vonken en vuur. Deze vonken veranderden uiteindelijk in opaal.

KONINGIN'SAND

In Queensland zwierven zo'n 25 inheemse stammen door het land voordat de pioniers, herders en opaalmijnwerkers, eind jaren 1880 arriveerden.

Queensland is een grote staat met prachtige regenwouden aan de oostkust en droge woestijnen landinwaarts met grote, hoogwaardige weidegebieden.

Alle grote opaalmijnen werden voor het eerst vernoemd door Aboriginals en hun nomadische levensstijl, die voor de Europese kolonisten bekendstaat als 'wandelen'. Het klimaat was ideaal voor wandeltochten en zelfs in de barre, droge woestijn kenden de Aboriginals alle lokale waterbronnen en konden ze overleven in de barre woestijngebieden door voedselrijke vegetatie, larven en inheemse dieren zoals kangoeroes en emoes te eten.

Quilpie

Quilpie is afgeleid van het Aboriginal-woord 'Quilpeta', wat wulp betekent.

Junda

Jundah is een Aboriginal woord voor 'Grote vis' of 'Plaats van grote vissen'.

Coopers Creek, een kreek die ontstaat bij de samenvloeiing van de rivieren Thomson en Barcoo, ligt net ten zuiden van Jundah en staat bekend om de grote vissen die hier te vinden zijn, maar ook om de lokale vissoorten die er te vinden zijn.

Kynuna

Kynuna is een Aboriginal woord voor Galah, een roze kuifkaketoe

Opaalstad

Opaltown, een oud verlaten stadje in het opaalveld van Mayneside, staat bij hen ook bekend als 'Quilpeta', wat wulp betekent.

Koroit, Yowah en Eulo

De opaalvelden van Koroit, Yowah en Eulo staan bekend om de productie van opaalkunst van Aboriginals, omdat de opalen natuurlijke patronen hebben die lijken op de oorspronkelijke Aboriginal-kunst.

Deze opaalvelden liggen dicht bij de gemeente Cunnamulla, oorspronkelijk bekend als Big Hole, een waterpartij die grenst aan de Warrego-rivier.

Koroit is de oorspronkelijke naam voor modderwater. Het gebied bestaat uit dikke kleigrond.

ZUID-AUSTRALIË

Andamooka

Andamooka stond eerst bekend als Arndoo-moka, maar de naam was moeilijk uit te spreken. Het Aboriginal-woord Kuyani verwijst naar het geladen of krachtige bot uit de traditionele Aboriginal-overlevering.

In 1872 vonden grenswachters opalen op het oppervlak en zo ontstond de opaalkoorts.

Coober Pedy

De Aboriginal-woorden uit Coober Pedy, “kupa piti”, betekenen volgens velen “blanke man in een hol” of “blanke man in een hol”, omdat nieuwe kolonisten gaten in de aarde groeven om in te wonen en te ontsnappen aan de hitte.

In 1915 zetten enkele goudzoekers een kamp op om water te vinden, maar ze vonden opaal op de grond en sloten de eerste mijnovereenkomst.

Oorspronkelijk heette het veld Stuart Range Opal Field. In 1920 werd de naam door de gemeente veranderd naar de huidige naam: Coober Pedy, omdat er in de stad veel blanke mannen waren die overal gaten groeven!

Mintabie

Mintabie Men zegt dat het woord 'Marla' een Aboriginal woord is dat 'kangoeroe' betekent. Mintabie was een kleine maar zeer productieve opaal. En ja, er zwerven nog steeds veel kangoeroes rond in dit gebied!

Lambina

De Lambina opaalvelden werden in 1915 ontdekt. Het gebied ligt vlak bij Cooper Pedy.

White Cliffs is het oudste opaalmijngebied van Nieuw-Zuid-Wales. De mijn begon in 1889, maar in 1914 waren de opaalvelden al uitgeput en tegenwoordig wordt er nog maar heel weinig opaal uit dit beroemde opaalveld gewonnen.

NIEUW-ZUID-WALES

Bliksemrug

Lightning Ridge staat bekend om 's werelds beste zwarte opaal. Het was een toepasselijke naam vanwege de constante blikseminslagen in het gebied. Een van de ergste inslagen was in 1900, toen een blikseminslag een herdershond en 600 schapen doodde, waardoor de stad Lightning Ridge werd genoemd.

Lokale stammen zijn onder meer de Kamilaroi- en Ularai-stammen.

Zelfs de lokale straat Morilla is vernoemd naar de beroemde lokale Aboriginal folklore, genaamd Morillas.

Van armoede naar rijkdom, ontdekking van de 'Kerstkever', Lightning Ridge Flash en 6 februari 1975 :

Het is zo lang geleden dat we voor het laatst een waargebeurd verhaal hoorden over iemand die eindelijk een succesvolle vondst deed, dat we bijna begonnen te denken dat het allemaal verleden tijd was. Afgelopen vrijdag had deze mijnwerker, wiens naam onbekend blijft, nog maar $20 over. De situatie was zo slecht dat zijn auto van de weg was en hij geen geld had om onderdelen te kopen. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Hij had hier sinds 1943 met tussenpozen gevochten, maar acht jaar geleden besloot hij zich te vestigen en zich te storten op de opaalwinning.

Afgelopen vrijdag gingen hij en zijn maat weer een dagje naar hun mijn, en jawel hoor: ze vonden een zak prachtige opalen. Er zaten drie prachtige stenen bij, die bijna te moeilijk te schatten zijn omdat ze zo magnifiek waren. De grootste weegt iets meer dan 19 karaat en lijkt op een schitterende kerstkever. Het is verreweg de beste steen die de schrijver ooit heeft gezien. Het is een lange ovaal met een lichte koepel in alle kleuren van het spectrum, maar overwegend roodoranje, met een vage zwarte lijn in het midden, waardoor hij op een kerstkever lijkt. Het is een perfect voorbeeld van zwarte opaal. De andere twee stukken zijn ook prachtige zwarte opalen, die ook een klasse apart zijn. Eén stuk heeft een vreemde vorm, wat de verschijning versterkt, terwijl het andere zo groot is als een amandelnoot met een licht vierkante onderkant.

Niemand lijkt deze drie pareltjes op waarde te kunnen schatten. Natuurlijk heeft iedereen die ze gezien heeft er een mening over, en sommigen zitten er misschien wel dicht bij met twee, maar degene die op een kerstkever lijkt, is gewoon onbetaalbaar.

$5.000 opaal op de weg, Lightning Ridge Flash, 29 januari 1976 :

Het kan vandaag de dag nog steeds gebeuren, ondanks alle zware machines en geavanceerde mijnbouwapparatuur, dat je zomaar opaal kunt vinden. Twee jongemannen die familie bezochten in Lightning Ridge, gingen fossielen zoeken op Angledool Road, vlak bij de afslag Six-Mile op Nebea Hill, toen een van de jongens een opaal langs de weg vond. Hoewel er kleur in zat, zag het er niet bijzonder uit. Hij dacht dat het misschien wel $100 zou opbrengen. Hij bracht het naar zijn oom, die het voor hem afzaagde, en verkocht het zonder moeite voor $5.000 aan een lokale koper. Het bewijst maar weer eens dat de vraag die zoveel toeristen stellen: 'Kun je opaal vinden op de grond?', eigenlijk helemaal niet zo belachelijk is.

Een laat artikel van de redacteur, eigenaar van het 'Asp'-fossiel. Lightning Ridge Flash, 28 december 1977 :

De 'Asp' is een stukje opgepaliseerde hagedissenpoot, gevonden door Val en Robina Boardman en John en Val Bolton in december 1971, bij de Shearers' Six-Mile. Ze waren bezig met het bewerken van de bovenste laag aarde van een claim niet ver van waar Neville Bell de Red Robin vond, toen Val Bolton dit verbazingwekkende fossiel uit de puddler haalde. Bijna 2,5 cm lang en meer dan 10 karaat zwaar, was het een prachtig zwart kristal. Het stuk werd aan verschillende kopers aangeboden. Eén, die ik niet zal noemen, zei dat het slechts $250 waard was, omdat het niet veel kristal zou slijpen! Foto's werden de hele wereld over gestuurd naar bekende verzamelaars en ook naar het Smithsonian Institute om erachter te komen wat het precies zou kunnen zijn. Uiteindelijk werd het door het Australische CSIRO geïdentificeerd als een opgepaliseerde hagedissenpoot.

Helaas dwongen moeilijke tijden de partners tot een snelle beoordeling van hun financiële positie en werd het stuk voor $1.000 verkocht aan Castro in Glengarry. Als echte opaalliefhebber zwoer Castro het nooit te verkopen of te slijpen. Hij bewaarde het stuk in zijn kluis tot de grote roofoverval een paar maanden later. Peter Malcolm, voormalig lid van de Three-Mile, werd veroordeeld voor diefstal van de kluis, die vele andere waardevolle spullen bevatte. Malcolm beweerde dat hij de waardevolle spullen in de Ourimbah Creek, net ten noorden van Gosford, had gegooid. Het is moeilijk te geloven dat iemand zo'n gruwelijke daad had kunnen plegen.

Val Boardman koestert nog steeds zijn vele foto's van de dia's die opaalexpert Len Cram maakte. Dr. Archie Kalokerinos waardeert ook een dia die hij van de 'Asp' maakte, waarop de schubben duidelijk te zien zijn, en die hij soms gebruikt bij speciale bezichtigingen van zijn opaaldia's. De naam Asp is ontstaan uit de eerdere gedachte dat het exemplaar deel uitmaakte van een prehistorische slang, en die naam is blijven hangen.

Mijnongeluk bij Nobby's. Lightning Ridge Flash, 13 september 1979 :

Op vrijdag 7 september, rond 8:54 uur 's ochtends, vond er een ongeval plaats op de claim van Wally Biegel bij Bobby, waarbij twee mannen gewond raakten. Wally en zijn partner Wally Rudin waren die ochtend op de claim aan het werk, onder toezicht van Ian Arnold, de plaatselijke leraar, Heinrich Meter en Norbert Frez. Het was schoolvakantie en Norbert en Heinrich waren in mei net uit Zwitserland op bezoek gekomen. Wally Biegel werkt al bijna 10 jaar alleen op de claim. Pas vorige week nam hij een partner in dienst en besloot hij dit specifieke deel van de mijn te bewerken. Ze waren 6 meter diep bezig met het vrijmaken van een oude oprit toen een stuk zandsteen van het dak viel, waardoor Ian gekweld werd en Heinrich opzij werd geslagen.

Rudin ging onmiddellijk hulp halen en nam contact op met dokter Ahmed, de zusters in het gezondheidscentrum en het reddingsteam. De zandsteen drukte Ian tegen de grond, maar gelukkig droeg een stapel mullock in de buurt het grootste deel van het gewicht, terwijl Heinrich door het puin opzij was geslagen en zichzelf wist te bevrijden. De Walgett-ambulance werd gebeld, maar Ian was al in het gezondheidscentrum toen die arriveerde. De situatie was zodanig dat de arts besloot een medische bemanning van de RAAF mee te nemen in een drukcabinevliegtuig dat speciaal was ontworpen voor een onmiddellijke operatie, mocht dat nodig zijn. Een Hercules C130H van het 36e Squadron arriveerde om 14.30 uur in Richmond en vertrok om 15.50 uur, met 14 mensen aan boord om de gewonden te helpen.

We begrijpen bij het ter perse gaan dat Ian Heinrich beiden in het Royal North Shore Hospital liggen en dat Ian een gebroken kaak heeft en Heinrich vermoedelijk een gebroken rug heeft. Ian is 23 jaar oud en Heinrich 28 jaar.

Ratter's ingang ontdekt, Lightning Ridge Flash, 20 maart 1980 :

Zoals de meeste mensen wel weten, is een rattenvanger 'iemand' die illegaal de claim van een andere mijnwerker afgaat, als nachtdienstmedewerker. Er zijn gevallen bekend waarin rattenvangers zijn betrapt en zwaar beboet, om vervolgens in beroep te gaan en hun boetes te zien dalen tot een schamele som. Het lijkt erop dat ons rechtssysteem grondig moet worden herzien, althans wat betreft het veroordelen van rattenvangers. Deze misdaad gaat niet alleen door, maar lijkt hier in Lightning Ridge een grote en gevaarlijke business te worden. Het laatste voorval vond plaats terwijl de eigenaren op vakantie waren. Voordat ze vertrokken, blokkeerden ze hun schacht, plaatsten een blik over de ingang en bedekten deze met opaalachtige aarde om het te laten lijken op een stortplaats voor mullock, maar de rattenvangers ontdekten hem en vonden hun weg naar binnen. Nadat ze klaar waren, bedekten ze de ingang met een oude deur en stapelden er aarde omheen, zodat het van buitenaf leek alsof toeristen de hoop hadden verkend.

Pat McErlaine en Ray Enklement, die in Potch Point mijnen, ontdekten de inbraak na hun vakantie. De rattenvanger had een ladder in de schacht laten hangen. Alle mijnwerkers in Potch Point maken zich al sinds de staking boven op de heuvel zorgen over rattenvangers. Sommige mijnwerkers hebben waakzame patrouilles ingesteld, terwijl anderen in hun vrachtwagens slapen en hun claims bewaken. Twee mijnwerkers plaatsten een vrachtwagen boven hun schacht, maar ontdekten de volgende ochtend dat deze was verplaatst. Er wordt beweerd dat sommige mensen weten wie de rattenvangers zijn, maar te bang zijn om ze te identificeren uit angst voor represailles.

Mijnwerkers hebben het over het algemeen moeilijk om rond te komen met het delven van opaal in Lightning Ridge, en sinds de introductie van machines en de bijbehorende exploitatiekosten is het voor de pechvogels erg moeilijk geworden. Sommigen vinden na jaren hard werken opaal of goede sporen, maar de verraders zijn er altijd en krijgen vaak de klappen. De positie van verraders is hier momenteel explosief, met zoveel gezinnen die op de rand van armoede leven. Boetes zijn niet de oplossing voor veroordeelde overtreders; verbanning van de velden en zware gevangenisstraffen kunnen deze dreiging wellicht verlichten.

Vervalste bankcheques. Lightning Ridge Flash, 24 december 1981 :

Mijnwerkers ontsnapten deze week gelukkig aan een beroving van hun opaal toen drie mannen werden gearresteerd voor het uitgeven van valse cheques. Er waren cheques uitgeschreven aan mijnwerkers ter waarde van $100.000 toen Terry Abraham, de accountant van de lokale bank, twee cheques met dezelfde nummers zag en de politie belde. Andere transacties werden gepland binnen een half uur nadat de opaalkoper in de bowlingclub was aangehouden. Twee mededaders die de stad haastig hadden verlaten, werden gearresteerd bij een wegversperring in Walgett. De drie mannen verschijnen deze week voor de rechter in Walgett.

Mijnwerker gedood. Lightning Ridge Flash, 24 juli 1984 :

Op donderdag 5 juli werd het lichaam van Ignac Hazic, een 42-jarige opaalmijnwerker uit Lightning Ridge, dood aangetroffen in de diepe wildernis bij de Four-Mile. De dag ervoor hadden mijnwerkers die in de buurt aan het werk waren, apparatuur van Hazic opgemerkt. Toen ze de volgende dag terugkwamen en constateerden dat deze niet was verplaatst, vermoedden ze dat er iets mis was en waarschuwden ze de politie. Het duurde drieënhalf uur om hem uit de val te bevrijden, waarbij ze grote blokken zandsteen moesten stutten en weghakken voordat ze hem onder extreem gevaarlijke omstandigheden konden bereiken. Naar schatting lag hij daar al minstens 36 uur.

Mijnwerkers doden kalfje. Lightning Ridge Flash, 14 februari 1985 :

Door de jaren heen zijn er altijd wel een paar geweest die het heft in eigen handen namen om hun vleesvoorraden van Lorne Station te halen. Het is inderdaad een tragedie om een jong kalfje aan te treffen met vier afgehakte poten, zoals wij, de dag na de hevige onweersbui begin januari. Tegenwoordig hebben ook wij het moeilijk om rond te komen en wanneer een kostbaar dier op die manier wordt afgeslacht, is het verlies echt voelbaar. Door de jaren heen hebben we velen die in de rij stonden voor brood, bijgestaan en niemand iets geweigerd. Maar als je de gevolgen ziet van zo'n schandalige gebeurtenis, begin je je af te vragen wie er in ons midden tot zoiets in staat is.

Ontdekking van de komeet van Halley. Lightning Ridge Flash, 19 juni 1986 :

Een groep mijnwerkers, plaatselijk bekend als het Lunatic Hill Syndicate, heeft een grote zwarte opaalnobby gevonden met een ruw gewicht van meer dan 2200 karaat! Dit is volgens hen de grootste nobby ter wereld en ze hebben hem 'Komeet van Halley' genoemd, omdat de komeet over een paar weken aan onze hemel zou verschijnen. De grote opaal werd in oktober 1985 gevonden, maar pas toen hij begin deze maand op de nationale televisie werd uitgezonden, werd het verhaal van de vondst van zes miljoen dollar openbaar.

Een woordvoerder van het Lunatic Hill Syndicate zegt dat de steen een oranje en groene zwarte opaal uit de edelsteenklasse vertoont. De eigenaren zeggen dat ze graag zouden zien dat de Australische overheid de steen koopt als onderdeel van de viering van het tweehonderdjarig bestaan. De steen is bijna zo groot als een gebalde vuist van een man.

Zeldzame opaalvondst in Queensland

In 1885 was er net een nieuw goudveld geopend in het Palmer River-district, dat overvol was met de gebruikelijke mix van goudzoekers, mijnwerkers, winkeliers en Chinezen. Op het hoogtepunt waren er zo'n 30.000 blanke mijnwerkers en 25.000 Chinezen aan het graven.

Er was een voedseltekort en een kudde vee werd aangevoerd om rundvlees te leveren. Ze waren eigendom van de familie Delpard, afkomstig uit Wyndomel Station, in de zuidelijke kolonie. Clement Tyrell, een jonge Engelsman, hielp de Delpards en hun twee dochters, Lucy en Laura, bij het runnen van het station. In de periode dat de opaalvelden van zuidwest-Queensland zich ontvouwden, vond er bij toeval een prachtige vulkanische opaal plaats in de bergen van noord-Queensland. Tyrell begon aan een reis van meer dan duizend mijl. Op een dag leek er iets te flitsen in de zon. Toen hij dichterbij kwam, veranderde de flits in een glinstering in de grond. Hij stapte af en raapte het op en het bleek een groot stuk opaal te zijn in de vorm van een dak van een huis, ongeveer vijf centimeter lang en een halve centimeter breed. Het stuk in Tyrells hand gloeide met het gemengde vuur van een robijn, topaas, smaragd en saffier in verschillende vlekken.

De mysterieuze opaalmijnwerker - Carney Jimmy

Ongeveer honderd jaar geleden was er een oude opaalmijnwerker in het zuidwesten van Queensland die te gierig was om vlees te kopen. Hij bond hagedissen vast en at ze op. Volgens een overlevering zoute en at hij ook zijn zadelpaard op nadat het van ouderdom was gestorven. Hij was een Schot en een vrek, en de enige naam waaronder hij in de geschiedenis bekend is, was 'Carney Jimmy'. Carney is de bijnaam die de bosjesman gaf aan de kraaghagedissen die deel uitmaakten van zijn hoofdvoedsel. Naar verluidt had hij ze leren eten toen hij bij de Aboriginals woonde.

Jimmy hield zijn lippen stijf op elkaar en onthulde nooit hoeveel hij uit zijn mijn haalde. Zelfs vandaag de dag zijn er mensen die geloven dat er ergens op de claim van Carney Jimmy een fortuin begraven ligt. Hij was een van de stilste mannen die ooit op een opaalveld werkte, hoewel het gerucht ging dat hij een goede opleiding had genoten. Hij gaf nooit zomaar informatie over zichzelf, maar toch was hij geliefd, voor zover hij toeliet dat iemand hem aardig vond.

Zijn accent verraadde zijn Schotse afkomst en de enige brieven die hij ontving kwamen uit Schotland, maar niemand wist ooit van wie. Hij las ook Schotse kranten en toonde een plechtige interesse in zijn geboorteland – sterker nog, veel meer dan in Australië. Zijn mijn, 'The Little Wonder', leverde een enorme hoeveelheid kristalopaal op. Sinds Carney Jimmy's claim zich daarbij aansloot, gingen de mijnwerkers er altijd van uit dat hij ook grote rijkdommen had vergaard. Hij schaamde zich helemaal niet voor zijn hagedissendieet; sterker nog, hij zei altijd dat ze hem energie gaven.

Hij stond er nooit om bekend vlees, eieren of meel te kopen, maar een of twee keer per jaar kocht hij wat rijst en thee. In het seizoen at hij varaaneieren en kookte hij varkenskruid, wat hij struikkool noemde. Jimmy stond bekend als een geluksvogel en hij werkte zeker hard. Een van de grote verschillen tussen hem en de andere mijnwerkers was dat hij alleen werkte.

Tot ieders verbazing accepteerde hij ooit een aanbod om samen met Joe Bridle een halve opaal te verkopen. Ze exploiteerden samen een nieuwe mijn, de Yellow Nell, en Jimmy leidde een tijdje een normaler leven, waarbij hij damper en zelfs spek met eieren at. Het stuk opaal leverde een mooi perceel opaal op, waarvan Bridle zijn aandeel voor $280 verkocht, maar Carney hield het zijne vast. Hij stond er nooit om bekend opaal te verkopen. Toen het opaal in de mijn opraakte, verviel Carney terug in zijn eenzame leven en zijn vastgebonden hagedissen.

De nieuwsgierigheid naar Carneys geheimzinnigheid werd zo groot dat hij vaak nauwlettend in de gaten werd gehouden. Niemand was van plan zijn opaal te stelen, tenminste niet zolang hij nog leefde; ze wilden er gewoon meer van weten. Hij was zo geheimzinnig dat veel mijnwerkers vaak niet zeiden dat alleen de woestijnsterren en dingo's ooit zouden weten waar hij zijn schat verstopte.

's Nachts leken er vreemde geluiden uit Carney's claim te komen. Het meest voorkomende geluid was de gedempte dreun van een houweel op zandsteen. Vaak kropen mannen onder dekking van de duisternis om te zien wat er aan de hand was, maar zodra ze Carney's claim naderden, hielden de geluiden op. Als Carney iets had horen naderen, had hij een fenomenaal gehoor. Het leek waarschijnlijker dat hij een zesde zintuig had dat hem waarschuwde voor mensen die hem stiekem kwamen bekijken. Maar vaak, zodra de indringer vertrok, begon het gedreun weer.

Carney maakte ook mysterieuze nachtelijke tochten op zijn nogal merkwaardige paard. Mensen in het veld dachten dat hij Opal meenam naar een afspraakje in het donker. Carneys paard was een soort brumby, waarvan de fokkerij al jaren geleden was uitgestorven. Hij was praktisch haarloos en tandeloos en in sommige opzichten leek zijn leven op dat van zijn meester.

Net als Carney verscheen zijn paard op een ochtend zomaar op het veld. Niemand wist waar hij vandaan kwam en Carney gaf geen enkele informatie. Het paard was nog nooit eerder in het gebied geweest. Over het algemeen hield Carney het paard 15 kilometer verderop en bracht het zo nu en dan terug naar het kamp. Carney reed hem altijd 's nachts op zijn vreemde reizen. Was het om opaal te verkopen of om het te verstoppen? Niemand kwam er ooit achter. Waar hij ook ging, zijn schuilplaats was niet in de buurt, want soms was hij wel drie of vier dagen weg. Een paar mannen probeerden hem op te sporen, maar dat mislukte steeds.

Uiteindelijk stierf het paard op een nacht. Men zei dat hij allang niet meer bruikbaar was en dat Carney Jimmy hem had gedood voor voedsel. Het was zeker dat Carney rond de tijd dat het paard stierf, een verandering van dieet had ondergaan. Een grote hoeveelheid gezouten vlees werd tussen de mulga's te drogen gehangen. Carney beweerde dat het kangoeroevlees was, maar oude rotten beweerden dat het Carneys paard was.

Hij overleefde zijn paard niet erg lang. Peter Nurra, een Aboriginal die dichter bij Carney leek te staan dan wie dan ook, vond hem liggend op de grond vlak bij zijn kamp. Hij vertelde Nurra dat hij door een slang gebeten was, maar dat het goed zou komen omdat hij een sterke kruidenthee ging maken die hem 'op zou knappen'. Carney stierf vlakbij de mulga waaraan hij zijn paard vastbond.

Zo eindigde het verhaal van deze stille, mysterieuze Schot. De nieuwsgierigheid naar zijn schat leefde voort en hij was nauwelijks begraven toen zijn kamp uiteen werd gereten in de hectische jacht op zijn rijkdom. Carney had hem goed verstopt, want hij werd nooit gevonden. Tegenwoordig kennen alleen de woestijnsterren zijn schuilplaats in die eenzame, door dingo's geteisterde heuvels.