Opal Yarns - Stories From The Opal Camps

Verwerken...

Aboriginal Myths an Legends to Opal Stories

Aboriginal History In Australia for Opal Lands

Opals have a strong spiritual connection to aboriginal legends and myths.

It is said that aboriginal ancestorsleft their presence behind in opals.

The Adnyamathanha elder tells a story about he creation of opal

The story involved a bronze wingedpidgeon named Marnbi who threw a stick lit with fire high into the air. The stick landed in Cooperpedy and when it hit the ground it lit up sparks and fire, these sparks eventually became opal.

QUEENLSAND

In Queensland some 25 aboriginal tribes roamed the country before Pioneer pastoralists and opal miners arrived in the late 1880s

Queensland is a large state and has stunning rainforests on the eastern coast and dry deserts inland with large quality grazing areas.
All major opal mining fields were first named by aborigines and their nomadic lifestyle which is known as walkabout to the European settlers. The climate was ideal for walkabouts and even in the harsh dry desert the aborigines knew all the local water holes and could survive off the harsh desert lands by eating nutrient rich vegetation, grubs and native animals such as kangaroo and emu.

Quilpie

Quilpie derived from the Aboriginal word ‘Quilpeta’ meaning Stone Curlew.

Jundah

Jundah is aboriginal meaning Big fish or Place Of Large Fish.

Coopers creek which is formed by the junction of the Thomson and Barcoo Rivers just south of Jundah and is known for large fish and local fish there also.

Kynuna

Kynuna is aboriginal word for Galah, a pink crested cockatoo

Opaltown

Opaltown, an old abandoned township in the Mayneside opal field, and known to them also as ‘Quilpeta’ meaning Stone Curlew.

Koroit,Yowah and Eulo

Koroit ,Yowah and Eulo, opal fields have a reputation for producing opalaboriginal art as the opals have natural patterns that resemble their native aboriginal art.

These opal fields are close to the township of Cunnamulla, aboriginal for Big Hole or stretch of water which relates to the Warrego River.

Koroit is aboriginal name for muddy water and area has thick clay based earth.

SOUTH AUSTRALIA

Andamooka

Andamooka first known as Arndoo-moka’,but name was hard to pronounce, aboriginal word Kuyani which relates to the loaded or powerful bone of aboriginal traditional lore.

In 1872 boundary riders found opals lying on the surface and this started the opal rush.

Coober Pedy

Coober Pedy Aboriginal words “kupa piti”, commonly assumed to mean “white man in a hole” or white man in burrow as new settlers dug holes in the earth to live in to escape the heat.

In 1915 some prospectors looking for gold set up camp to find water but found opal lying on top of the ground and pegged the first mine lease.

Originally known as the Stuart Range opal field in 1920 the name was changed to its present day name of Coober Pedy by the township as the town was full of white men digging holes everywhere!

Mintabie

Mintabie It is said that the word ‘Marla’ is an Aboriginal word meaning ‘kangaroo’, Mintabie was a small but highly productive opal filed.And yes there are still many kangaroos roaming these lands!

Lambina

Lambina opal fields were discovered in 1915 the area is close to cooper Pedy.

White cliffs is NSW oldest opal mining field which started in 1889 but by 1914 the opal fields had beenwere worked out and today very little opal comes from this famous opal field.

NEW SOUTH WALES

Lightning Ridge

Lightning Ridge is famous for the worlds best black opal. It was an appropriatename due tothe constantlightning strikes on the land. One of the worst strikes wasin 1900 when a lightning strike killed a sheep dog and 600 sheep so the town was named as Lightning Ridge.

Local tribes include the Kamilaroi and Ularai tribes.

Even the local street Morilla was named after famous local aboriginal folklore called Morillas.

From rags to riches, discovery of the ‘Christmas Beetle’, Lightning Ridge Flash, and 6 February 1975:

It has been such a long time since we last heard a genuine story of someone finally making a good strike that one was beginning to think that it was all in the past. Last Friday, this miner, who will remain nameless, was down to his last $20. Things were so bad that his car was off the road and he had no money to buy parts. He just didn’t know what he was going to do. He had been battling here on and off since 1943, but eight years ago he decided to put down roots and get stuck into opal mining.

Last Friday he and his mate went down their mine for another day’s work, and low and behold, found a pocket of beautiful opals. In particular there were three superb stones, which are almost too hard to value because they wereso magnificent. The largest is just over 19 carats and resembles a brilliant Christmas beetle and is by far the best stone the writer has ever seen. It is a long oval with a slight dome with all the colours of the spectrum, but predominantly red orange, with a faint black line down the centre, which gives it a Christmas beetle appearance. It is a perfect example of black opal. The other two pieces are also beautiful black opals, which are also in a class of their own. One piece is an odd shape, which enhances its appearance, while the other is as big as an almond nut with a slightly square bottom.

No one seems to be able to value these three gems. Of course, everyone who has seen them has an opinion, and some may be close to the mark with two, but the one that looks like a Christmas beetle is just priceless.

$5,000 opal specked on the road, Lightning Ridge Flash, 29 January 1976:

It can still happen today, despite all the heavy machinery and sophisticated mining equipment, when one can just pick up opal. Two young lads visiting relations at Lightning Ridge went speckling for fossils on the Angledool Road, just near the Six-Mile turn-off on Nebea Hill, when one of the lads picked up a nobby alongside the road. Although it showed colour, it didn’t look like anything special. He thought that it might bring $100. He took it to his uncle who cut it for him and had no trouble selling it to a local buyer for $5,000. It just goes to show you that the question so many tourists ask: ‘Can you find opal on top of the ground?’ its really not so ridiculous after all.

A belated article by the editor, owner of the ‘Asp’ fossil. Lightning Ridge Flash, 28 December 1977:

The ‘Asp’ is a piece of opalised lizard leg found by Val and Robina Boardman and John and Val Bolton in December 1971, at the Shearers’ Six-Mile. They were working the top dirt of a claim not far from where Neville Bell found the Red Robin, when Val Bolton picked this amazing fossil out of the puddler. Almost an inch long, and over 10 carats in weight, it was a beautiful black crystal. The piece was offered to various buyers. One, who I won’t mention said it was worth only $250, as it wouldn’t cut much of a crystal! Photos were sent around the world to well-known collectors and also to the Smithsonian Institute to find out exactly what it might be. Finally it was identified by the Australian CSIRO as an opalised lizard’s leg.

Unfortunately hard times forced the partners into a quick assessment of their financial position and the piece was sold to Castro, at Glengarry, for $1,000. A true lover of opal, Castro vowed never to sell or cut it, keeping the piece in his safe until the great robbery a few months later. Peter Malcolm, formerly of the Three-Mile, was convicted of stealing the safe, which contained many other valuables. Malcolm claimed that he threw the valuables into the Ourimbah Creek just north of Gosford. It’s hard to believe that anyone could have done such a ghastly deed.

Val Boardman still treasures his many photos from the slides taken by expert opal photographer Len Cram. Dr Archie Kalokerinos also values a slide he took of the ‘Asp’ which clearly shows the scales, and which he at times uses in special viewings of his opal slide collection. The name Asp originated from the earlier thought that the specimen was a part of a prehistoric snake and the name stuck.

Mining Accident at Nobby’s. Lightning Ridge Flash, 13 September 1979:

On Friday 7 September, around 8:54 am, an accident occurred in Wally Biegel’s claim at the Bobby which resulted in the injury of two men. Working in the claim that morning were Wally and his partner Wally Rudin, who were being watched by Ian Arnold, the local schoolteacher, Heinrich Meter and Norbert Frez. It was school holidays and Norbert and Heinrich has just arrived from Switzerland in May for a visit. Wally Biegel has been working the claim by himself for almost 10 years. It was only last week that he took in a partner and decided work this particular part of the mine. They were down 20ft clearing an old drive when a piece of sandstone fell from the roof, pining Ian and knocking Heinrich to one side.

Rudin immediately went for help, contacting Dr Ahmed, the Nursing Sisters at the Health Centre, and the rescue team. The sandstone pinned Ian to the floor, but luckily a pile of nearby mullock carried most of the weight, while Heinrich had been knocked aside by the rubble and managed to free himself. The Walgett Ambulance was called, but Ian was already at the Health Centre when it arrived. The situation was such that the doctor decided to fly in a RAAF medical crew in a pressurised aircraft specially designed for an immediate operation, should it be necessary. A Hercules C130H, from 36 th Squadron, at Richmond arrived at 2:30 pm and left at 3:50 pm, with 14 people on board to assist the injured.

We understand as we go to press that both Ian Heinrich are in the Royal North Shore Hospital and that Ian has a fractured jaw and Heinrich is suspected of having a broken back. Ian is 23 years old and Heinrich 28 years.

Ratter’s entrance discovered, Lightning Ridge Flash, 20 March 1980:

As most people are aware that a ratter is ‘someone’ who goes down another miner’s claim, illegally, as a night shift worker. There are cases where ratters have been caught and heavily fined, only to appeal and have their fines reduced to a mere pittance. It seems our legal system is in need of serious overhaul, at least as far as convicting ratters is concerned. This crime is not only continuing, but appears to be becoming a big and dangerous business here in Lightning Ridge. The latest episode occurred while the owners were on holidays. Before leaving they logged up their shaft, placed a tin over the entrance and covered it with opal dirt to make it look like a mullock dump, but the ratters discovered it and found their way in. After they finished they covered the entrance with an old door, heaped dirt around it, so from the outside it appeared as though tourists had noodled the heap.

Pat McErlaine and Ray Enklement, who are mining at Potch Point, discovered the break-in after they returned from their holidays. The ratter had left a ladder hanging in the shaft, all the miners at Potch Point have been concerned about ratters ever since the strike on top of the hill. Some miners have set up vigilant patrols, whilst others sleep in their trucks and guard their claims. Two miners placed a truck over their shaft, only to find the next morning it had been moved. It’s claimed that some people know who the ratters are, but are too afraid to identify them for fear of reprisal.

Miners generally have a tough time eking out a living opal mining at Lightning Ridge, and since the introduction of machinery and its running cost, for the unlucky ones, it has become very tough. Some, after years of hard work, get onto opal or good traces, but the ratters are always their, and often get the cream. The position of ratters here at present is explosive with so many families on the breadline. Fines are not the answer for convicted offenders; banishment from the fields and heavy jail sentences just may help to alleviate all this menace.

Forged bank cheques. Lightning Ridge Flash, 24 December 1981:

Miners had a lucky escape this week from being robbed of their opal when three men were arrested for passing forged cheques. Cheques had been written out to miners for $100,000 when Terry Abraham, the local bank accountant, noticed two cheques with the same numbers and called the police. Other transactions were scheduled for a half-hour after the opal buyer had been apprehended in the bowling club. Two co-offenders who left town in a hurry were arrested at a roadblock in Walgett. The three men will appear in court at Walgett this week.

Miner killed. Lightning Ridge Flash, 24 July 1984:

On Thursday 5 July the body of Ignac Hazic, a 42 year old opal miner of Lightning Ridge was found dead in deep country at the Four-Mile. The previous day miners were working nearby had noticed equipment belonging to Hazic, and when they returned the following day and found it hadn’t been moved they suspected something was wrong, and notified the police. It took three and a half-hours to free him from the fall, having to prop and cut away large blocks of sandstone before they could reach him under extremely dangerous conditions. It was estimated that he had been there for at least 36 hours.

Miners kill baby cow. Lightning Ridge Flash, 14 February 1985:

Over the years there have always been a few who have taken it into their own hands to get their meat supplies from Lorne Station. It is indeed a tragedy to find a young baby cow with its four legs cut off as we did, the day after the violent electrical storm in early January. These days we too, find if difficult to make ends meet and when a valuable beast is thus slaughtered the loss is really felt. Over the years we have stood by many who were on the bread line, refusing no one. But when one sees the result of an outrageous happening like this – one begins to wonder just who, in our midst, is capable of such an action.

Discovery of ‘Halley’s Comet’. Lightning Ridge Flash, 19 June 1986:

A group of miners known locally as the Lunatic Hill Syndicate has found a large black opal nobby weighing in the rough over 2,200 carats! This, they claim, is the largest nobby in existence, and have named it ‘Halley’s Comet’, because the comet was due to appear in our skies in a few weeks. The large opal was actually found in October 1985, but it wasn’t until it appeared on national television early this month that the story of the six million dollar find became public.

A spokesman for the Lunatic Hill Syndicate says the nobby shows gem class black opal of orange and green. The owners say they would like to see the Australian Government buy the stone as part of the Bicentennial celebrations. The stone is almost as big as a man’s clenched fist.

Rare Opal find in Queensland

In 1885 a new gold field had just opened up in the Palmer River district, and was overcrowded with the usual mixture of prospectors, miners, store-keepers and Chinese. At its peak there were some 30,000 white miners and 25,000 Chinese on the diggings.

Food was in short supply and a mob of cattle was being driven up to provide beef. They were owned by the Delpard family from Wyndomel Station, in the south colony. Clement Tyrell, a young Englishman, was helping the Delpards and their two daughters, Lucy and Laura, run the station. During the period when the opal fields of south-west Queensland were opening up, an accidental discovery of a beautiful volcanic opal occurred in the mountains of north Queensland. Tyrell embarked on a journey over a thousand miles. One day something seemed to flash in the sun, as he approached closer the flash turned into a glittering in the ground. He got down and picked it up and it turned out to be a big piece of opal shaped like the roof of a house about two inches long and half wide. The piece in Tyrell’s hand glowed with the blended fire of a ruby, topaz, emerald and sapphire in patches.

The Mystery Opal Miner - Carney Jimmy

About 100 hundred years ago there was an old opal miner in south-west Queensland who was too mean to buy meat. He used to tether lizards and eat them. Also, according to one report, he salted and ate his saddle horse after it died of old age. He was a Scot and a miser, and the only name by which he is known to history as ‘Carney Jimmy’. Carney is the bushman’s name for the frill-necked lizards that formed part of his staple diet. It is said he had learned to eat them whilst living with the Aborigines.

Jimmy was tight-lipped and never disclosed how much he got out of his mine. Even today there are people who believe a fortune lies buried somewhere on Carney Jimmy’s claim. He was as silent a man as ever worked on an opal field, though rumour had it he was well educated. He never volunteered any information about himself, yet he was liked, as far as he allowed anyone to like him.

His accent betrayed his Scottishness and the only letters he received were from Scotland, but no-one ever knew from who. He also received Scottish newspapers and took a solemn interest in the land of his birth – indeed, far more that he took in Australia. His mine, ‘The Little Wonder’, produced an enormous amount of crystal opal. Since Carney Jimmy’s claim joined it, the miners always supposed he had won great wealth too. He was not at all ashamed of his diet of lizards, in fact, he used to say they were very energising.

He was never known to buy meat, eggs or flour, but once or twice a year he bought a little rice and some tea. In season, he would go eat goanna eggs and he used to boil pig-week, which he called bush cabbage. Jimmy was reputed to be lucky and he certainly worked hard. One of the great differences between him and the other miners was that he worked alone.

To everyone’s astonishment, he once accepted an offer to go halves in a partnership with Joe Bridle. They worked a new mine together, the Yellow Nell, and for a while Jimmy lived a more normal life, eating damper and even bacon and eggs. The patch of opal produced a nice parcel of opal in which Bridle sold his share for $280, but Carney hung onto his. He was never known to sell opal. When the opal gave out in the mine, Carney drifted back to his solitary life and his tethered lizards.

Curiosity about Carney’s secrecy became so great that a close watch was often kept on him. No one intended to steal his opal, at least not whilst he was still alive, they simply wanted to know about it. He was so secretive that no many of the miners often said only the desert stars and dingoes would ever know where he hid his treasure.

Strange noises seemed to come from Carney’s claim at night. The most frequent noise was the muffled thud of a pick on sandstone. Often men crept under cover of darkness to see what was going on, but as they got near to Carney’s claim, the noises would stop. If Carney had heard something approaching, he had phenomenal hearing. It seemed more likely he had a sixth sense that warned him of people coming to secretly watch him. Yet often, as the intruder left, the thudding would begin again.

Carney also made mysterious night trips on his rather peculiar horse. People on the filed believed he was taking opal to a rendezvous in the darkness. Carney’s horse was a brumby of sorts whose breeding had run out many years earlier. He was practically hairless and toothless and in some ways his life bore a resemblance to that of his master.

Like Carney, his horse simply appeared on the field one morning. Nobody knew where he came from and Carney offered no information. The horse had never been in the district before. Generally, Carney kept the horse 15 kilometres away and every now and then would bring him back to camp. Carney always rode him at night on his strange journeys. Was it to sell opal or to hide it? No-one ever found out. Wherever he went his hiding place was not close at hand, for sometimes he would be away three or four days. A few men tried to track him but they always failed.

Eventually, one night the horse died. People said he had long outlived his usefulness and Carney Jimmy had killed him for food. It was certain that about the time the horse died, Carney had a change of diet. A large amount of salted meat was strung out to dry between the mulgas. Carney claimed it was kangaroo meat, but old hands said it was Carney’s horse.

He did not outlive his horse very long. Peter Nurra, an Aborigine who seemed closer to Carney than anyone else, found him lying of the ground near his camp. He told Nurra that he had been bitten by a snake, but would be alright as he was going to make strong a strong herbal tea that would ‘fix him up’. Carney died near the clump of mulgas to which he used to tether his horse.

So the story of tis silent, mysterious Scot ended. Curiosity about his treasure lived on and he had scarcely been buried before his camp was torn apart in the hectic hunt for his riches. Carney had hidden it well, for it was never found. Today, only the desert stars know its hiding place in those lonely, dingo-infested hills.

Aboriginal mythen en legendes tot opaalverhalen
Aboriginal geschiedenis in Australië voor Opal Lands

Opalen hebben een sterke spirituele connectie met inheemse legendes en mythen.
Er wordt gezegd dat inheemse voorouders hun aanwezigheid achterlieten in opalen.
De Adnyamathanha-ouderling vertelt een verhaal over de creatie van opaal
Het verhaal ging over een bronzen gevleugelde spin genaamd Marnbi die een met vuur verlichte stok hoog in de lucht gooide. De stok landde in Cooperpedy en toen hij de grond raakte, ontstak hij vonken en vuur, deze vonken werden uiteindelijk opaal.
KONINGINNENAND
In Queensland trokken zo'n 25 inheemse stammen door het land voordat er eind jaren 1880 Pioneer-herders en opaalzoekers arriveerden
Queensland is een grote staat en heeft prachtige regenwouden aan de oostkust en droge woestijnen in het binnenland met grote graasgebieden van hoge kwaliteit.
Alle grote opaalmijnen werden voor het eerst genoemd door aboriginals en hun nomadische levensstijl die bekend staat als walkabout voor de Europese kolonisten. Het klimaat was ideaal voor walkabouts en zelfs in de harde droge woestijn kenden de aboriginals alle lokale waterpoelen en konden ze overleven van de barre woestijnlanden door voedselrijke vegetatie, larven en inheemse dieren zoals kangoeroe en emoe te eten.
Quilpie
Quilpie is afgeleid van het Aboriginal woord 'Quilpeta', wat steenwulp betekent.
Junda
Jundah is inheems en betekent grote vis of plaats van grote vissen.
Coopers Creek die wordt gevormd door de kruising van de Thomson en Barcoo Rivers net ten zuiden van Jundah en staat daar ook bekend om zijn grote vissen en lokale vissen.
Kynuna
Kynuna is inheems woord voor Galah, een roze kuifkaketoe
Opaltown
Opaltown, een oud verlaten stadje in het opaalveld van Mayneside, en bij hen ook bekend als 'Quilpeta', wat Stenen Wulp betekent.
Koroit, Yowah en Eulo
Koroit, Yowah en Eulo, opaalvelden hebben de reputatie opalaboriginal kunst te produceren, aangezien de opalen natuurlijke patronen hebben die lijken op hun inheemse inheemse kunst.
Deze opaalvelden liggen dicht bij de gemeente Cunnamulla, inheems voor Big Hole of een stuk water dat verband houdt met de Warrego-rivier.
Koroit is de oorspronkelijke naam voor modderig water en het gebied heeft een dikke, op klei gebaseerde aarde.
ZUID AUSTRALIË
Andamooka
Andamooka eerst bekend als Arndoo-moka', maar de naam was moeilijk uit te spreken, het inheemse woord Kuyani dat betrekking heeft op het geladen of krachtige bot van de inheemse traditionele overlevering.
In 1872 vonden grensruiters opalen op het oppervlak en dit begon de opaalstorm.
Coober Pedy
Coober Pedy Aboriginal woorden "kupa piti", waarvan algemeen wordt aangenomen dat ze "blanke man in een gat" of blanke man in hol betekenen, toen nieuwe kolonisten gaten in de aarde groeven om in te leven om aan de hitte te ontsnappen.
In 1915 sloegen enkele goudzoekers die op zoek waren naar goud hun kamp op om water te vinden, maar vonden opaal op de grond en sloten het eerste mijncontract af.
Oorspronkelijk bekend als het Stuart Range opaalveld in 1920, werd de naam door de gemeente veranderd in de huidige naam Coober Pedy, omdat de stad vol was met blanke mannen die overal gaten groeven!
Mintabie
Mintabie Er wordt gezegd dat het woord 'Marla' een Aboriginal woord is dat 'kangoeroe' betekent. Mintabie was een klein maar zeer productief opaalbestand. En ja, er zijn nog steeds veel kangoeroes die door deze landen zwerven!
Lambina
Lambina opaalvelden werden ontdekt in 1915 het gebied ligt dicht bij Cooper Pedy.
White Cliffs is het oudste opaalmijnveld van NSW dat begon in 1889, maar in 1914 waren de opaalvelden uitgewerkt en tegenwoordig komt er heel weinig opaal uit dit beroemde opaalveld.
NIEUW ZUID-WALES
Bliksem Ridge
Lightning Ridge staat bekend om 's werelds beste zwarte opaal. Het was een toepasselijke naam vanwege de constante blikseminslagen op het land. Een van de ergste stakingen was in 1900 toen een blikseminslag een herdershond en 600 schapen doodde, zodat de stad de naam Lightning Ridge kreeg.
Lokale stammen zijn de Kamilaroi- en Ularai-stammen.
Zelfs de lokale straat Morilla is vernoemd naar de beroemde lokale inheemse folklore genaamd Morillas.

Van vodden tot rijkdom, ontdekking van de 'Christmas Beetle', Lightning Ridge Flash, en 6 februari 1975 :

Het is zo lang geleden dat we voor het laatst een echt verhaal hoorden over iemand die eindelijk een goede aanval deed, dat men begon te denken dat het allemaal verleden tijd was. Afgelopen vrijdag had deze miner, die naamloos zal blijven, zijn laatste $ 20 op. Het ging zo slecht dat zijn auto van de weg was en hij geen geld had om onderdelen te kopen. Hij wist gewoon niet wat hij ging doen. Hij vocht hier al sinds 1943 af en toe, maar acht jaar geleden besloot hij wortel te schieten en vast te komen te zitten in de opaalwinning.

Afgelopen vrijdag gingen hij en zijn maat door hun mijn voor nog een dag werk, en ziedaar, daar vonden ze een zak met prachtige opalen. In het bijzonder waren er drie prachtige stenen, die bijna te moeilijk te waarderen zijn omdat ze zo prachtig waren. De grootste is iets meer dan 19 karaat en lijkt op een schitterende kerstkever en is verreweg de beste steen die de schrijver ooit heeft gezien. Het is een lang ovaal met een lichte koepel met alle kleuren van het spectrum, maar overwegend roodoranje, met een vage zwarte lijn in het midden, waardoor het een kerstkever lijkt. Het is een perfect voorbeeld van zwarte opaal. De andere twee stukken zijn ook prachtige zwarte opalen, die ook een klasse apart zijn. Het ene stuk heeft een vreemde vorm, wat het uiterlijk verbetert, terwijl het andere zo groot is als een amandelnoot met een enigszins vierkante bodem.

Niemand lijkt deze drie edelstenen te kunnen waarderen. Natuurlijk heeft iedereen die ze heeft gezien een mening, en sommigen zitten misschien dicht bij het doel met twee, maar degene die eruitziet als een kerstkever is gewoon onbetaalbaar.

$ 5.000 opaal gespikkeld op de weg, Lightning Ridge Flash, 29 januari 1976 :

Het kan vandaag de dag nog steeds gebeuren, ondanks alle zware machines en geavanceerde mijnbouwapparatuur, wanneer men gewoon opaal kan oppakken. Twee jonge jongens die relaties bezochten in Lightning Ridge, gingen op zoek naar fossielen op de Angledool Road, vlak bij de Six-Mile-afslag op Nebea Hill, toen een van de jongens een nobby langs de weg oppikte. Hoewel het kleur vertoonde, zag het er niet uit als iets bijzonders. Hij dacht dat het $ 100 zou opleveren. Hij bracht het naar zijn oom die het voor hem sneed en had geen moeite om het voor $ 5.000 aan een lokale koper te verkopen. Het laat alleen maar zien dat de vraag die zoveel toeristen stellen: 'Kun je opaal op de grond vinden?' het is echt niet zo belachelijk na alles.

Een laat artikel van de redacteur, eigenaar van het 'Asp' fossiel. Lightning Ridge Flash, 28 december 1977 :

De 'Asp' is een stuk opalised hagedispoot gevonden door Val en Robina Boardman en John en Val Bolton in december 1971 bij de Shearers' Six-Mile. Ze werkten aan de bovenkant van een claim niet ver van waar Neville Bell de Red Robin vond, toen Val Bolton dit verbazingwekkende fossiel uit de plas plukte. Bijna een centimeter lang en meer dan 10 karaat in gewicht, het was een prachtig zwart kristal. Het stuk werd aangeboden aan verschillende kopers. Een, die ik niet zal noemen, zei dat het slechts $ 250 waard was, omdat het niet veel van een kristal zou snijden! Foto's werden over de hele wereld gestuurd naar bekende verzamelaars en ook naar het Smithsonian Institute om erachter te komen wat het precies zou kunnen zijn. Uiteindelijk werd het door de Australische CSIRO geïdentificeerd als een opalised hagedispoot.

Helaas dwongen moeilijke tijden de partners tot een snelle beoordeling van hun financiële positie en het stuk werd verkocht aan Castro, in Glengarry, voor $ 1.000. Castro, een echte liefhebber van opaal, zwoer het nooit te verkopen of te snijden en het stuk in zijn kluis te bewaren tot de grote overval een paar maanden later. Peter Malcolm, voorheen van de Three-Mile, werd veroordeeld voor het stelen van de kluis, die vele andere waardevolle spullen bevatte. Malcolm beweerde dat hij de waardevolle spullen in de Ourimbah Creek net ten noorden van Gosford had gegooid. Het is moeilijk te geloven dat iemand zo'n afschuwelijke daad heeft kunnen doen.

Val Boardman koestert nog steeds zijn vele foto's van de dia's die zijn gemaakt door de deskundige opaalfotograaf Len Cram. Dr. Archie Kalokerinos waardeert ook een dia die hij van de 'Asp' heeft genomen, die duidelijk de schalen laat zien, en die hij soms gebruikt bij speciale bezichtigingen van zijn collectie opalen dia's. De naam Asp is ontstaan vanuit de eerdere gedachte dat het exemplaar een onderdeel was van een prehistorische slang en de naam bleef hangen.

Mijnongeval bij Nobby's. Lightning Ridge Flash, 13 september 1979 :

Op vrijdag 7 september omstreeks 8.54 uur heeft er een ongeval plaatsgevonden in de claim van Wally Biegel bij de Bobby waarbij twee mannen gewond zijn geraakt. Wally en zijn partner Wally Rudin werkten die ochtend aan de claim, die in de gaten werden gehouden door Ian Arnold, de plaatselijke onderwijzer, Heinrich Meter en Norbert Frez. Het was schoolvakantie en Norbert en Heinrich zijn net in mei uit Zwitserland aangekomen voor een bezoek. Wally Biegel werkt al bijna 10 jaar alleen aan de claim. Het was pas vorige week dat hij een partner in dienst nam en besloot om aan dit specifieke deel van de mijn te werken. Ze waren 20 voet naar beneden aan het vrijmaken van een oude oprijlaan toen een stuk zandsteen van het dak viel, Ian kwellend en Heinrich opzij geslagen.

Rudin ging onmiddellijk om hulp en nam contact op met Dr. Ahmed, de Nursing Sisters van het Health Centre en het reddingsteam. De zandsteen drukte Ian op de grond, maar gelukkig droeg een stapel nabijgelegen mullock het grootste deel van het gewicht, terwijl Heinrich door het puin opzij was geslagen en erin slaagde zichzelf te bevrijden. De Walgett Ambulance werd gebeld, maar Ian was al bij het gezondheidscentrum toen die aankwam. De situatie was zodanig dat de arts besloot een medische bemanning van de RAAF in te vliegen in een drukvliegtuig dat speciaal was ontworpen voor een onmiddellijke operatie, mocht dat nodig zijn. Een Hercules C130H, van het 36e Squadron, in Richmond arriveerde om 14.30 uur en vertrok om 15.50 uur, met 14 mensen aan boord om de gewonden te helpen.

Bij het ter perse gaan begrijpen we dat Ian Heinrich allebei in het Royal North Shore Hospital ligt en dat Ian een gebroken kaak heeft en dat Heinrich ervan verdacht wordt een gebroken rug te hebben. Ian is 23 jaar en Heinrich 28 jaar.

Ratters ingang ontdekt, Lightning Ridge Flash, 20 maart 1980 :

Zoals de meeste mensen weten, is een rattenvanger 'iemand' die de claim van een andere mijnwerker illegaal incasseert als nachtdienstwerker. Er zijn gevallen waarin rattenvangers zijn gepakt en zware boetes hebben gekregen, om vervolgens in beroep te gaan en hun boetes tot een schijntje te herleiden. Het lijkt erop dat ons rechtssysteem een grondige herziening nodig heeft, tenminste wat betreft het veroordelen van rattenvangers. Deze misdaad gaat niet alleen door, maar lijkt een grote en gevaarlijke onderneming te worden hier in Lightning Ridge. De laatste aflevering vond plaats terwijl de eigenaren op vakantie waren. Voordat ze vertrokken, sloten ze hun schacht af, plaatsten een blik over de ingang en bedekten het met opaalaarde om het eruit te laten zien als een mullock-stortplaats, maar de rattenvangers ontdekten het en vonden hun weg naar binnen. Nadat ze klaar waren, bedekten ze de ingang met een oude deur, met vuil eromheen, dus van buitenaf leek het alsof toeristen de hoop hadden weggegooid.

Pat McErlaine en Ray Enklement, die mijnen in Potch Point, ontdekten de inbraak nadat ze terugkwamen van hun vakantie. De rattenvanger had een ladder in de schacht laten hangen, alle mijnwerkers bij Potch Point maken zich zorgen over rattenvangers sinds de aanval op de top van de heuvel. Sommige mijnwerkers hebben waakzame patrouilles opgezet, terwijl anderen in hun vrachtwagens slapen en hun claims bewaken. Twee mijnwerkers plaatsten een vrachtwagen over hun schacht, maar ontdekten de volgende ochtend dat deze was verplaatst. Er wordt beweerd dat sommige mensen weten wie de rattenvangers zijn, maar te bang zijn om ze te identificeren uit angst voor represailles.

Mijnwerkers hebben het over het algemeen moeilijk om een levende opaalmijn te vinden in Lightning Ridge, en sinds de introductie van machines en de bedrijfskosten ervan, is het voor de ongelukkigen erg moeilijk geworden. Sommigen komen na jaren hard werken op opaal of goede sporen, maar de rattenvangers zijn altijd hun, en krijgen vaak de room. De positie van rattenvangers hier is momenteel explosief met zoveel gezinnen op de broodlijn. Boetes zijn niet het antwoord voor veroordeelde overtreders; verbanning van de velden en zware gevangenisstraffen kunnen al deze dreiging helpen verlichten.

Valse bankcheques. Lightning Ridge Flash, 24 december 1981 :

Mijnwerkers hadden deze week het geluk dat ze van hun opaal werden beroofd toen drie mannen werden gearresteerd voor het passeren van valse cheques. Er waren cheques uitgeschreven aan mijnwerkers voor $ 100.000 toen Terry Abraham, de lokale bankaccountant, twee cheques met hetzelfde nummer opmerkte en de politie belde. Andere transacties waren gepland voor een half uur nadat de opaalkoper was aangehouden in de bowlingclub. Twee mededaders die de stad haastig verlieten, werden gearresteerd bij een wegversperring in Walgett. De drie mannen verschijnen deze week voor de rechtbank in Walgett.

Mijnwerker gedood. Lightning Ridge Flash, 24 juli 1984 :

Op donderdag 5 juli werd het lichaam van Ignac Hazic, een 42-jarige opaalmijnwerker van Lightning Ridge, dood aangetroffen in het diepe land bij de Four-Mile. De dag ervoor hadden mijnwerkers in de buurt apparatuur van Hazic opgemerkt, en toen ze de volgende dag terugkwamen en ontdekten dat het niet was verplaatst, vermoedden ze dat er iets mis was en waarschuwden ze de politie. Het duurde drie en een half uur om hem van de val te bevrijden, waarbij hij grote blokken zandsteen moest stutten en wegsnijden voordat ze hem onder extreem gevaarlijke omstandigheden konden bereiken. Naar schatting was hij daar al minstens 36 uur.

Mijnwerkers doden babykoe. Lightning Ridge Flash, 14 februari 1985 :

Door de jaren heen zijn er altijd enkelen geweest die het in eigen handen hebben genomen om hun vleesvoorraad van Lorne Station te halen. Het is inderdaad een tragedie om een jonge babykoe te vinden met zijn vier poten afgesneden zoals wij deden, de dag na de hevige elektrische storm begin januari. Ook wij vinden het tegenwoordig moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen en wanneer zo een waardevol dier wordt geslacht, wordt het verlies echt gevoeld. In de loop der jaren hebben we velen bijgestaan die op de broodlijn stonden en niemand weigerden. Maar als je het resultaat ziet van een buitensporige gebeurtenis als deze, begin je je af te vragen wie, in ons midden, tot zo'n actie in staat is.

Ontdekking van 'Halley's Comet'. Lightning Ridge Flash, 19 juni 1986 :

Een groep mijnwerkers, plaatselijk bekend als het Lunatic Hill Syndicate, heeft een grote zwarte opaal nobby gevonden met een gewicht van meer dan 2.200 karaat! Dit, beweren ze, is de grootste nobby die er bestaat, en hebben het 'Halley's Comet' genoemd, omdat de komeet over een paar weken aan onze hemel zou verschijnen. De grote opaal werd eigenlijk in oktober 1985 gevonden, maar pas toen het begin deze maand op de nationale televisie verscheen, werd het verhaal van de vondst van zes miljoen dollar openbaar.

Een woordvoerder van het Lunatic Hill Syndicate zegt dat de nobby edelsteenklasse zwart opaal van oranje en groen toont. De eigenaren zeggen dat ze graag zouden zien dat de Australische regering de steen zou kopen als onderdeel van de viering van het Bicentennial. De steen is bijna zo groot als de gebalde vuist van een man.

Zeldzame opaalvondst in Queensland

In 1885 was er net een nieuw goudveld geopend in het Palmer River-district, en het was overvol met de gebruikelijke mengeling van goudzoekers, mijnwerkers, winkeliers en Chinezen. Op het hoogtepunt waren er zo'n 30.000 blanke mijnwerkers en 25.000 Chinezen bij de opgravingen.

Voedsel was schaars en een menigte vee werd opgedreven om rundvlees te leveren. Ze waren eigendom van de familie Delpard uit Wyndomel Station, in de zuidelijke kolonie. Clement Tyrell, een jonge Engelsman, hielp de Delpards en hun twee dochters, Lucy en Laura, het station runnen. Tijdens de periode waarin de opaalvelden van het zuidwesten van Queensland opengingen, vond een toevallige ontdekking van een prachtig vulkanisch opaal plaats in de bergen van Noord-Queensland. Tyrell begon aan een reis van meer dan duizend mijl. Op een dag leek er iets te flitsen in de zon, toen hij dichterbij kwam, veranderde de flits in een glinstering in de grond. Hij stapte af en pakte het op en het bleek een groot stuk opaal te zijn in de vorm van het dak van een huis van ongeveer vijf centimeter lang en half breed. Het stuk in Tyrells hand gloeide met het gemengde vuur van een robijn, topaas, smaragd en saffier in flarden.

The Mystery Opal Miner - Carney Jimmy

Ongeveer 100 honderd jaar geleden was er een oude opaalmijnwerker in het zuidwesten van Queensland die te gemeen was om vlees te kopen. Hij bond hagedissen vast en at ze op. Ook heeft hij volgens een rapport zijn rijpaard gezouten en opgegeten nadat het van ouderdom was gestorven. Hij was een Schot en een vrek, en de enige naam waaronder hij in de geschiedenis bekend staat als 'Carney Jimmy'. Carney is de naam van de bosjesman voor de hagedissen met ruches die deel uitmaakten van zijn hoofdvoedsel. Er wordt gezegd dat hij ze had leren eten toen hij bij de Aboriginals woonde.

Jimmy hield de lippen stijf op elkaar en onthulde nooit hoeveel hij uit zijn mijn haalde. Zelfs vandaag de dag zijn er mensen die geloven dat een fortuin ergens begraven ligt op de claim van Carney Jimmy. Hij was een even stille man als ooit op een opaalveld werkte, hoewel het gerucht ging dat hij goed opgeleid was. Hij gaf nooit vrijwillig informatie over zichzelf, maar toch werd hij aardig gevonden, voor zover hij toestond dat iemand hem aardig vond.

Zijn accent verraadde zijn Schotsheid en de enige brieven die hij ontving waren uit Schotland, maar niemand wist ooit van wie. Hij ontving ook Schotse kranten en toonde plechtige belangstelling voor het land van zijn geboorte – sterker nog dan voor Australië. Zijn mijn, 'The Little Wonder', produceerde een enorme hoeveelheid kristal opaal. Sinds Carney Jimmy's claim erbij kwam, dachten de mijnwerkers altijd dat hij ook grote rijkdom had gewonnen. Hij schaamde zich helemaal niet voor zijn dieet van hagedissen, sterker nog, hij zei altijd dat ze erg energiek waren.

Het was nooit bekend dat hij vlees, eieren of meel kocht, maar een of twee keer per jaar kocht hij een beetje rijst en wat thee. In het seizoen ging hij goanna-eieren eten en kookte hij de varkensweek, die hij boskool noemde. Jimmy had de reputatie geluk te hebben en hij heeft zeker hard gewerkt. Een van de grote verschillen tussen hem en de andere mijnwerkers was dat hij alleen werkte.

Tot ieders verbazing accepteerde hij ooit een aanbod om te gaan halveren in een samenwerking met Joe Bridle. Ze werkten samen aan een nieuwe mijn, de Yellow Nell, en een tijdlang leefde Jimmy een normaler leven, hij at damp en zelfs spek en eieren. Het stuk opaal produceerde een mooi pakket opaal waarin Bridle zijn aandeel voor $ 280 verkocht, maar Carney hield het zijne vast. Het was nooit bekend dat hij opaal verkocht. Toen de opaal het begaf in de mijn, dreef Carney terug naar zijn eenzame leven en zijn vastgebonden hagedissen.

De nieuwsgierigheid naar Carneys geheimhouding werd zo groot dat hem vaak nauwlettend in de gaten werd gehouden. Niemand was van plan zijn opaal te stelen, althans niet toen hij nog leefde, ze wilden er gewoon van weten. Hij was zo geheimzinnig dat niet veel van de mijnwerkers vaak zeiden dat alleen de woestijnsterren en dingo's ooit zouden weten waar hij zijn schat verstopte.

Er leken vreemde geluiden te komen uit Carney's claim 's nachts. Het meest voorkomende geluid was de gedempte plof van een houweel op zandsteen. Vaak kropen mannen onder dekking van de duisternis om te zien wat er aan de hand was, maar toen ze in de buurt kwamen van Carney's claim, stopten de geluiden. Als Carney iets had horen naderen, had hij een fenomenaal gehoor. Het leek waarschijnlijker dat hij een zesde zintuig had dat hem waarschuwde voor mensen die hem in het geheim kwamen bekijken. Maar vaak, als de indringer wegging, begon het bonzen opnieuw.

Carney maakte ook mysterieuze nachttochten op zijn nogal eigenaardige paard. Mensen op het veld geloofden dat hij opaal meenam naar een rendez-vous in het donker. Carney's paard was een soort brumby waarvan de fok al vele jaren eerder was opgehouden. Hij was praktisch haarloos en tandeloos en in sommige opzichten leek zijn leven op dat van zijn meester.

Net als Carney verscheen zijn paard op een ochtend gewoon op het veld. Niemand wist waar hij vandaan kwam en Carney bood geen informatie. Het paard was nog nooit in de wijk geweest. Over het algemeen hield Carney het paard op 15 kilometer afstand en bracht hem zo nu en dan terug naar het kamp. Carney reed hem altijd 's nachts op zijn vreemde reizen. Was het om opaal te verkopen of om het te verbergen? Niemand is er ooit achter gekomen. Waar hij ook ging, zijn schuilplaats was niet dichtbij, want soms was hij drie of vier dagen weg. Een paar mannen probeerden hem te volgen, maar ze faalden altijd.

Uiteindelijk stierf het paard op een nacht. Mensen zeiden dat hij zijn nut al lang had overleefd en dat Carney Jimmy hem had vermoord om te eten. Het was zeker dat Carney, tegen de tijd dat het paard stierf, van dieet veranderde. Een grote hoeveelheid gezouten vlees werd tussen de mulga's te drogen gehangen. Carney beweerde dat het kangoeroevlees was, maar oude bekenden zeiden dat het Carney's paard was.

Hij overleefde zijn paard niet lang. Peter Nurra, een Aboriginal die dichter bij Carney leek dan wie dan ook, vond hem liggend op de grond in de buurt van zijn kamp. Hij vertelde Nurra dat hij was gebeten door een slang, maar dat het goed zou komen, want hij ging een sterke kruidenthee maken die hem 'opknapte'. Carney stierf in de buurt van de klomp mulgas waaraan hij zijn paard vastmaakte.

Dus het verhaal van deze stille, mysterieuze Schot eindigde. De nieuwsgierigheid naar zijn schat leefde voort en hij was nauwelijks begraven of zijn kamp werd verscheurd in de hectische jacht op zijn rijkdom. Carney had het goed verstopt, want het werd nooit gevonden. Tegenwoordig kennen alleen de woestijnsterren hun schuilplaats in die eenzame, met dingo's geteisterde heuvels.

Deze tekst is automatisch vertaald. Toon origineel?