Opaal Poëzie

Alle poëzie op deze pagina is eigendom van de respectievelijke auteurs. Ongeautoriseerde reproductie is verboden.

Bezoek onze forums voor meer poëzie!

De Zwarte Opaal

(Opgedragen aan wijlen Percy Marks)

De Orchideeënjuweel, een feeënkroon;

Als stukjes van sterren die naar beneden zijn gevallen

In schemerige omgevingen blauw of bruin

Een eeuwigheid geleden.

De deugden van alle edelstenen die we kennen,

Wat hun glans, kleur of gloed ook is,

De eigen zwarte opaalshow van Australië,

En nog iets.

De ochtendblos; de gouden straal

De wolken in brand aan het einde van de dag;

De paarse heuvels waar wilde bloemen spelen

De natuur verveelde.

De roos die zich aan de dauw bekent;

De grillige kleur van de oceaan;

Het Zuiderkruis in middernachtblauw;

En dit en nog veel meer.

Het palet waar Jehova het neerlegde

Al zijn kleuren, al zijn tinten,

Om het universum te schilderen dat hij maakte

Zowel de zee als de kust.

Een verbrijzelde regenboog in een schelp

Zijn glorie verborgen waar het viel;

Het juweel zonder gelijke-

Dit alles en nog veel meer.

Moeder van vuur dat nooit brandt;

Welke kant het juweel ook op draait

Een nieuw poollicht dat men kan onderscheiden

Nog nooit eerder gezien.

Toen moeder aarde haar borst blootlegde

Om te laten zien welke juwelen ze bezat,

Zwarte opaal overtrof de rest veruit

En nog iets.

Het lijkt alsof het hart van een Cupido in brand staat;

Of gevlekte forel in een bergbeek;

De liefdesgloed in de droom van een meisje

Als harten aanbidden;

Terwijl de zonnestralen door de roosvensters vallen

In halo's op de kathedraalmuur-

Gods zegen voor ons allen-

Nog een zegen.

Geest van de nacht, ziel van de dag;

Hoe het precies gloeit, kan niemand zeggen,

Laat het maar een hemelse straal zijn

Verzonden vóór

Wiens juweelachtige pracht typerend is

De glorie van de wereld die ligt

Buiten de poorten van het paradijs

Voor altijd.

Door

Fred Emerson Brooks

Opalen

Ochtend en avond,

Middag en nacht,

Hun tinten vermengen

Bij wisselend licht.

Een palet opgesteld

Voor het schilderen van een scène,

Zonder twijfel een tovenaar,

Dat heerlijke groen gemengd.

Begint de regenboog

In de aarde waar ze liggen?

Ontmoet de dageraad de zonsondergang,

Hun kleurstof combineren?

Sommige zijn als maanlicht,

Bezaaid met sterren,

Een witte kloosterpoort

Met glimmende goudstaven!

Een carnavalsavond,

Slingers en bloemen,

Ballonnen vrolijk en fel,

Confetti in de douches!

Vlammen in mozaïek,

Sprankelend en vrolijk,

Dan netjes en possaïsch

Met een bleekgrijze tint.

Als een kersenlicht

Het einde van een reis,

Een helder haardvuur

En de glimlach van een vriend.

Door Margaret McEwin

Bezoek onze forums voor meer poëzie!

Opaal

Jij bent ijs en vuur

Jouw aanraking brandt mijn handen als sneeuw

Je bent koud en vlammend

Jij bent het karmijnrood van amaryllis

Het zilver van de maan raakte de magnolia's.

Als ik bij je ben,

Mijn hart is een bevroren vijver

Glinsterend met opgewonden fakkels

Amy Lowell

Opaal

Out Back door de beroemde Australische dichter Henry Lawson Het oude jaar ging voorbij en het nieuwe keerde terug in de slinkende weken van droogte; De cheque die de schapenscheerder verdiende was uitgegeven en de schuren waren allemaal gemaaid; De woorden van de herbergier waren kort en schaars, en de blikken van de herbergier waren somber - En de tijd was gekomen, zoals de schapenscheerder wist, om zijn buit naar Out Back te dragen. Want tijd betekent eten, en je moet zwermen, waar de struiken en vlaktes breed zijn, Met zelden een pad dat een man kan vertrouwen, of een bergtop om te leiden; De hele dag in het stof en de hitte - wanneer de zomer op pad is - Met benauwde magen en blaren op hun voeten, dragen ze hun buit naar Out Back. Hij zwierf weg van de hut daar, toen de dagen lang en heet waren, Zonder dat iemand ooit wist of zich erom bekommerde of hij onderweg stierf of niet. De armen van de stad hebben vrienden in nood, hoeveel ze ook tekortkomen, Maar alleen God en de zwerver weten hoe het een arme man vergaat Out Back. Hij bedelde zijn weg weer op de dorre Paroo en de Warrego-sporen, En leefde als een hond, zoals de zwervers doen, tot de westelijke stationskust; Maar er waren veel mannen, en de loodsen waren vol, want het werk in de stad was slap - De reiziger kreeg nooit handen in de wol, hoewel hij een jaar lang Out Back zwierf. In benauwde middagen wanneer zijn rug werd verwrongen door de last, en de lucht dood leek, En het water warm werd in de zak die als lood aan zijn pijnlijke arm hing. Want in tijden van overstroming, wanneer de vlakten zeeën waren en de struiken koud en zwart, Ploeg hij in de modder tot aan zijn trillende knieën, en betaalde voor zijn zonden Out Back. En vuil en zorgeloos en oud droeg hij, terwijl zijn lamp van hoop doofde; Hij zwierf jarenlang, totdat de buit die hij droeg een deel van hemzelf leek. Zoals een os door de zanderige sporen sleept, volgde hij het sombere pad, zonder er ook maar een moment aan te denken om de hutten te bereiken wanneer de zon onderging in het Achterland. Hij kwam toevallig op een dag toen de noordenwind hem in het gezicht blies als een brandende adem. Hij verliet het pad voor een tank die hij kende - het was een kortere weg naar de dood; want de bodem van de tank was hard en droog, en doorkruist door menig gat. En, o! het is verschrikkelijk om van dorst te sterven in het struikgewas in het Achterland. Er kwam een veedrijver, maar de grens van de wet lag vele mijlen oostwaarts: hij meldde nooit wat hij zag, want het was de moeite niet waard. De tanks zijn vol, en het gras staat hoog in de mulga langs het pad, waar de verbleekte botten van een blanke man naast zijn vermolmde buit in het Achterland liggen. Want tijd betekent eten, en zwermen moeten ze, waar de vlakten en struikgewas breed zijn, met zelden een pad dat een man kan vertrouwen, of een bergtop om te leiden;